Op 24 april overleed onze oud-collega Frans Maes. Voor velen gekend als hun 'meester Maes' van het eerste leerjaar.
Via een vriend uit de normaalschool hoorde Frans over een tof nieuw schooltje op de grens van Berchem en Wilrijk. In 1966 begon hij dan ook op het Sint-Stanislascollege. Toen nog een wijkafdeling van het grote college aan het Van Hombeeckplein. Vandaar de naam ‘Kleine Stan’.
‘Meester Maes’ startte in het tweede leerjaar en maakte na een jaar de overstap naar het eerste, zijn echte roeping.
Frans beschouwde kinderen als volledig evenwaardig en kwam steeds op voor de zwaksten. Alle kinderen die bij hem hebben gezeten, hebben zoveel superfijne herinneringen aan meester Maes.
Dikwijls begon hij de dag met zijn gitaar en zingen. Hij was ook de man van de poppenkast (‘poepenkast’).
Kinderen die jarig waren mochten van hem in een grote zwarte ton kruipen die hij dan heen en weer zwierde. En reken maar dat ze dat plezant vonden!
Maar behalve dolle pret werd er echt wel geleerd in zijn klas: op zaterdag kwam Frans soms nog naar school om oefenboekjes te kopiëren. Dan kon hij dat op zijn eigen, trage tempo doen, zei hij dan.
Frans was een boegbeeld van Kleine Stan.
Ook bij de collega’s was hij heel geliefd. Frans was grappig, hij kon het hele korps aan het lachen krijgen. Zelfs in andere scholen was hij bekend.
Hij bleef in het eerste leerjaar tot zijn pensioen in 1998. Door zijn liefde voor het theater, zijn ruime interesses en filosofische karakter hoefde hij zich zeker niet te vervelen. Frans kwam nog regelmatig op bezoek en genoot zichtbaar van de sfeer op het Stanfeest of andere activiteiten.
Bedankt voor wie je was en wat je betekende voor Kleine Stan.
Rust zacht, beste Frans, lieve meester Maes.
(Bedankt meester Hugo voor de foto's en je bijdrage aan deze tekst.)
Comentários