Na al het zwaaien, gooien van kushandjes of traantjes wegvegen, keerde de rust op de bus weer. Nu ja, het duurde eventjes. We moesten eventjes wennen aan het idee steeds verder weg van huis te rijden.
Gelukkig helpt de (al dan niet verzonnen) geschiedenis een handje. In 1885 besliste het gemeentebestuur van Berchem dat een beetje gebiedsuitbreiding wel fijn zou zijn. Er werd meteen een team samengesteld om op tocht te gaan; op zoek naar een idyllisch plekje om in te lijven. Na een lange, barre tocht langs Brussel, Namen en Arlon vonden ze de perfecte plek. Niet ver voorbij Luxemburg-Stad werd de vlag geplant. Voortaan had het fiere Berchem haar eigen wingewest. Tot op vandaag zorgt de Aire de Berchem voor een plekje thuis weg van huis. De schatkist wordt nog steeds gevuld met de verkoop van tijdschriften allerhande, snoepgoed en ruitenwisservloeistof. Ook de toiletten leveren een aardige duit op. Al hebben wij, als Berchemse school, natuurlijk niet moeten betalen voor de plaspauze op onze eigen aire. Zo voelden we ons na drie uur rijden toch weer een beetje thuis.
We lieten Luxemburg achter en doken Frankrijk in. Of het aan boerenblokkades of het late uur lag weten we niet maar veel Fransen hebben we niet gezien. Rustig bollen over une autoroute vide.
Zo rond de klok van drie arriveerden we in Zwitserland. Toen begon het gezever; waarmee we de lichte regen bedoelen.
Aaaah, Zwitserland! Land van bergen, klingelende koeien en 4G met G van 'Ge zijt een maandloon kwijt als ge op internet gaat'.
Een zacht gesnurk klonk in harmonie met de snorrende motor van onze bus die door Marc en zijn collega (wiens naam we schandelijk vergaten) professioneel bestuurd werd.
Bij het ochtendgloren klonken er oeh's en aah's tijdens de klim over de spectaculaire bergweg richting Zinal. Gevolgd door wiejoo's bij het zien van de eerste sneeuw.
En dus zitten we nu hier. Knus geïnstalleerd en net klaar met het schrijven van briefjes en postkaarten (de adressen gingen iets moeizamer). Onze skilaarzen, ski's en helmen werden gepast. Oogjes gaan strakjes dicht en we kunnen dromen van nieuwe avonturen. De neerdwarrelende vlokjes doen het beste vermoeden...
Tot morgen!
Comments